Geschiedenis van de taiko

In het primitieve Japan werd de taiko onder andere gebruikt om activiteiten in een dorp aan te kondigen, te waarschuwen voor naderend onheil, goedgezinde geesten en goden aan te roepen en boze geesten te verjagen. De reikwijdte van het geluid van de taiko bepaalde de grenzen van een dorp. Later werd de taiko als communicatiemiddel gebruikt tijdens oorlogen om de vijand te intimideren en codes door te geven. De taiko is altijd en wordt nog immer gebruikt tijdens religieuze ceremonies, rituelen en lokale festivals.

Als begeleidend instrument werd de taiko sinds het jaar 700 gebruikt aan het keizerlijke hof en later ook tijdens Noh en Kabuki voorstellingen.
Ondanks dat de taiko een lange geschiedenis kent, zijn de ensembles met muziekcomposities voor meerdere taiko’s (kumi-daiko) pas in de jaren vijftig van de vorige eeuw ontstaan.

Het was de Japanse jazz drummer Daihachi Oguchi (1924 – 2008) die begin jaren vijftig een oud taiko muziekstuk vond en arrangeerde voor meerdere taiko’s tegelijk.
Er ontstond een dynamische en vernieuwende speelstijl die veel succes had in Japan en al snel navolging kreeg.

De Japanse slagwerkgroep Ondekoza, opgericht in 1969, liet de wereld kennis kennis maken met deze Japanse muziekstijl. Tegenwoordig zijn er niet alleen in Japan maar ook daarbuiten talrijke taiko groepen en is de taiko muziek populairder dan ooit.